Met Black Panther: Wakanda Forever heeft regisseur Ryan Googler (Creed) een schijnbaar onmogelijke taak om de hals gehaald. Een vervolg maken op Black Panther, één van de meest geliefde films uit het Marvel Cinematic Universe, is al een hele uitdaging. Maar een vervolg maken zonder de helaas overleden titelrol-vertolker, Chadwick Boseman (Ma Rainey’s Black Bottom), leek een haast onmogelijke opdracht. Maar met Wakanda Forever weet Coogler zowel Boseman als zijn personage T’Challa een waardig afscheid te geven en tegelijkertijd een opzichzelfstaand Marvel verhaal te vertellen in de schaduw van zijn afwezigheid.
De film windt er geen doekjes om: de bekende Black Panther – T’Challa – is overleden aan een niet nader verklaarde ziekte. De parallellen met de onverwachte dood van Chadwick Boseman zijn overduidelijk. Het afscheid van T’Challa is in Wakanda Forever dan ook meteen een afscheid van Boseman. De film weet op verrassende wijze te tonen hoe het verlies van een naaste op verschillende personen verschillende effecten kan hebben. Black Panther: Wakanda Forever is nu te zien in de bioscoop en binnenkort op Disney+. Lees hieronder alvast onze recensie.
Terug naar Wakanda
Sinds Avengers: Infinity War (2018) is het MCU niet meer teruggekeerd naar Wakanda. Het opnieuw betreden van deze superrijke Afrikaanse micronatie voelt zowel vernieuwend als vertrouwd. Terwijl het land nog rouwt om het verlies van hun koning, trachten andere naties een greep te doen op de verborgen grondstof vibranium die het land hun rijkdom en technologische welvaart heeft gegeven. Sinds de dood van haar zoon heeft de koningin-moeder Ramonda (Angela Basset) de troon weer bestegen.
Basset speelt de rouwende koningin met verve. Zij weet op magnifieke wijze Ramonda’s drang om aan de tradities van haar land vast te houden, en het geaccepteerde maar zware verlies van haar zoon weer te geven. Het verdriet van een rouwende moeder weerklinkt in iedere zin, terwijl ze zich sterk probeert te houden voor haar land. Met vurige woede en ingehouden verdriet brengt Basset een nog niet eerder vertoonde gelaagdheid aan haar personage en misschien wel aan de hele MCU.
Ondanks de geweldige performance van Basset draait Wakanda Forever om Shuri (Letitia Wright), het briljante zusje van T’Challa. Waar Ramonda zich vastbijt in tradities, kiest Shuri ervoor om juist deze tradities los te laten en te zoeken naar nieuwe wegen voorwaarts. Op de vraag wie de nieuwe Black Panther zou moeten worden antwoordt ze daarom ook resoluut dat Wakanda geen Black Panther meer zal hebben.
Gedurende de film zien we hoe Shuri een langdurig rouwproces doormaakt, gevuld met angst, onzekerheid, woede en uiteindelijk acceptatie. De groei die Wright in haar personage laat zien toont aan dat zij een stabiele constante factor is in de MCU. Helaas ontpopt Shuri zich wel pas in de tweede helft van de film tot het leidende hoofdpersonage, in plaats van de komische sidekick zoals in deel 1.
Namor: The Sub-Mariner
Een van de grootste aanwinsten van Black Panther was de psychopathische maar moreel gedreven slechterik Eric Killmonger. De fenomenale acteerprestaties van Michael B. Jordan zouden altijd lastig te overtreffen zijn, en helaas is dit ook niet volledig gelukt door de nieuwe bad guy Namor (Tenoch Huerta). Als de leider van het verborgen onderwater-keizerrijk Talocan zou Namor de perfecte antithese voor de Black Panther moeten zijn.
Ondanks een hartkloppingen-veroorzakende introductie blijft het personage uiteindelijk vlak en onderontwikkeld. Het script maakt Namor meer eendimensionaal dan hoe het personage bekend is uit de comics en hoe de film hem wil neerzetten. Vooral zijn achtergrondverhaal en motivatie worden maar weinig uitgediept, wat één van de meer complexe Marvel personages reduceert van anti-held tot een slechterik met ietwat grijze bedoelingen.
Met Namor wordt ook zijn rijk Talocan geïntroduceerd. En net als met Wakanda in Black Panther in 2018, hebben de kunstenaars van Marvel alles uit de kast getrokken om deze wereld zo geloofwaardig en episch mogelijk neer te zetten. Tijdens het (helaas zeer korte) verblijf in Talocan wordt je als kijker ondergedompeld in een wonderbaarlijke onderwaterwereld met een rijke geschiedenis en ontwerp. En gezien de tegenvallende CGI van de afgelopen Marvel projecten zijn de effecten in Black Panther 2 een lust voor het oog.
Ook terugkerend componist Ludwig Göransson weet zijn Oscar-bekroonde muziek voor de filmreeks nieuw leven in te blazen. Met herkenbare Afro-techno beats en originele nummers van meer dan 40 internationale artiesten brengt de soundtrack je van de straten van Wakanda tot de diepste diepten van Talocan.
Een waardig afscheid en nieuw begin
Met Black Panther: Wakanda Forever weet Ryan Coogler een waardig afscheid te geven aan een van Hollywood’s meest geliefde opkomende acteurs. Waar mindere regisseurs een dergelijk gevoelig onderwerp liever uit de weg zouden gaan weet Coogler met eerbied en ingetogenheid ons het verlies en de nalatenschap van Chadwick Boseman en T’Challa vorm te geven. Het afscheid van de acteur en het personage, en de liefde en waardering die de cast en crew voor hem hadden weerklinkt van het begin tot het einde van de film.
Ondanks een ietwat eendimensionale slechterik vertelt de tweede film net als zijn voorganger een verhaal wat je niet zou verwachten in een superheldenfilm. Met rouw als terugkerend thema, en meerdere maatschappelijke kritieken weet Coogler met deze film de MCU uit het versufte Phase 4 te trekken.
Daarnaast vertelt de film een verhaal met meerdere sterke vrouwelijke personages in de hoofdrol, zonder te politiek geëngageerd te voelen. IJzersterke acteerprestaties, een diep verhaal en knallende soundtrack maken dat Black Panther: Wakanda Forever op meerdere punten zijn voorganger evenaart, en op enkele punten zelfs overstijgt.